تاثیر محبت در مستقل شدن کودک دوزبانه

مستقل شدن کودک دوزبانه همواره در خانواده ها از بزرگترین دغدغه ها و نگرانی ها محسوب می شود از این رو والدین گاهی محبت خود را از کودک خود دریغ می نمایند تا ضرری به استقلال آنان نزنند حال برای اینکه بدانید چه شیوه ای مناسب رفتار با کودکان دوزبانه شماست با ما همراه باشید.

تا دو سالگی، داشتن مهر و محبت با کودک دوزبانه از عوامل کاهش اضطراب جدایی محسوب می‌شود. چرا که کودک دوزبانه با دریافت محبت احساس امنیت می‌کند و متوجه می‌شود دنیای اطرافش ایمن و قابل اعتماد است.

اما بعد از دو سالگی در مراحل شکل گیری خودمختاری و استقلال کودکان دوزبانه، باید وابستگی به تدریج قطع شده و کودک به آرامی استقلال و مسئولیت‌پذیری را بیاموزد.

از سه سالگی به بعد با انجام رفتارهایی به والدین می فهماند که قصد دارد روی پای خودش بایستد. اما نگرانی والدین و دخالت آن‌ها مانع از شکل گیری استقلال کودکان دوزبانه می‌شود و در این زمان وابستگی افزایش پیدا می‌کند. اما والدین باید اجازه بدهند تا کودکان بدون خطر راه‌های مستقل زیستن را تجربه کنند.

یک ارتباط خوب و موثر در کودکی به والدین کمک می کند:

- تا در سنین نوجوانی که فرزندان خودمدار می‌شوند، با آنان روابط دوستانه و هدایت گرانه خود را حفظ کنند.

نوجوانی دوره‌ای است که کودکان دوزبانه در مرحله‌ای دیگر می‌خواهند به خودکفایی و استقلال برسند. و خانواده‌ها با ویژگی‌های خاص آنان مواجه می‌شوند و این مسئله منجر به درگیری‌های خانوادگی می‌شود.

این در حالی است که اگر از سنین کودکی ارتباط مناسبی بین والدین و کودک دوزبانه شکل بگیرد، مشکلات ارتباطی میان آنان کمرنگ خواهد شد. و کودکان راهنمایی والدین را خواهند پذیرفت، اما اگر رابطه یک‌طرفه و منفی بوده باشد و کودک احساس کند که والدین همواره با او در انجام خواسته‌هایش مخالفت کرده‌اند، از آنان گریزان می‌شود، چون در کودکی والدین همواره مسائل را به او اجبار و تحمیل کرده‌اند. و در این سنین او احساس می کند که ارتباط با والدین به معنی صرف نظر کردن از مسائلی است که خودش دوست دارد و سعی می‌کند به صورت پنهانی به انجام آن‌ها بپردازد.

والدین در تربیت فرزندان و استقلال کودکان دوزبانه خود به گونه‌ای عمل کنند که کودک نه آن قدر وابسته شود. که قادر به زندگی اجتماعی توام با استقلال نباشد و نه آنچنان رفتار کنند که کودک دوزبانه از خانواده گریزان شود.

والدین همواره به عنوان الگوهای رفتاری سالم در زندگی فرزندشان حضور داشته باشند و مراقب باشند که آنان به سمت الگوهای بدرفتاری گرایش پیدا نکنند بهتر است ابتدا والدین خودشان مهارت‌های زندگی را آموخته باشند.