بررسی اختلال شخصیت در کودکان دوزبانه
اختلال شخصیت در کودکان دوزبانه موضوعی است که می‌تواند باعث نگرانی بسیاری از والدین و به‌خصوص آن‌هایی که پیش‌تر در خانواده خود با این مشکل مواجه بوده‌اند باشد. اگرچه متخصصین معتقدند که این اختلال تا پیش از سنین نوجوانی و جوانی قابل تشخیص نیست بااین‌حال برخی از نشانه‌های اختلالات شخصیت از سنین کودکی قابل مشاهده هستند. مشکلاتی نظیر سابقه اختلال شخصیت در خانواده، انزوا گزینی و به‌خصوص تجربه آسیب‌های روحی مثل بدرفتاری اعضای خانواده یا تجاوز ازجمله زنگ خطرهایی هستند که می‌بایست برای جلوگیری از بروز اختلال شخصیت در کودکان دوزبانه به آن‌ها توجه داشته باشید. درصورتی‌که با هریک از این نشانه‌ها یا هرگونه علامت غیرمعمول دیگر در کودک دوزبانه خود روبه‌رو شدید بهتر است با یک روانشناس کودک صحبت کنید.
اختلال شخصیت به معنای بروز برخی ویژگی‌های شخصیتی در کودک است که با آنچه جامعه به‌عنوان رفتار معیار تعیین کرده فاصله بسیاری دارد. با توجه به باورها و رفتارهای نامناسب در این افراد آن‌ها مشکلات بسیاری را در زندگی خود تجربه می‌کنند بااین‌حال مبتلایان به اختلال شخصیت هیچ بینشی نسبت به وضعیت خود ندارند و به‌طورکلی دیگران را مسئول مشکلات پیش‌آمده می‌دانند. متخصصین معتقدند تشخیص اختلال شخصیت در کودکان دوزبانه تشخیصی اشتباه است و تا پیش از رسیدن فرد به سنین نوجوانی و بزرگ‌سالی نمی‌توانیم در ارتباط با وجود این اختلال در کودک دوزبانه به‌صورت قطعی نظر بدهیم. بااین‌حال برخی نشانه‌ها در رفتار کودک می‌تواند زنگ خطری برای بروز اختلالات شخصیت در سنین بزرگ‌سالی باشد که می‌بایست به آن‌ها توجه کافی داشت.
وجود برخی نشانه‌ها و بحران‌ها در سنین کودکی می‌تواند کودک دوزبانه را در خطر بروز اختلالات شخصیت قرار دهد. بااین‌حال این نشانه‌ها نمی‌تواند به‌طور قطعی بیانگر اختلال شخصیت در فرد باشد. درصورتی‌که نسبت به این علائم حساسیت داشته باشید و اقدامات لازم را از همان سنین کودکی آغاز نمایید احتمال بروز این اختلال در آینده کمتر خواهد شد. البته بسیاری از این مشکلات می‌تواند باعث بروز اختلالات دیگری نیز باشد.
تروما به معنای بحران یا مشکلاتی است که زندگی کودک دوزبانه را تهدید می‌کنند. بروز این حوادث در زندگی کودک و به‌خصوص مورد تجاوز قرار گرفتن ازجمله مسائلی هستند که با بروز اختلال شخصیت در فرد همبستگی بالایی دارند؛ تا جایی که آمارها نشان می‌دهد بیش از نیمی از مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی در کودکی مورد تجاوز قرارگرفته‌اند. بروز چنین بحران‌هایی در زندگی کودک دوزبانه می‌تواند باعث افزایش احتمال ابتلا به بسیاری دیگر از بیماری‌های روحی نظیر افسردگی یا اختلال استرس پس از سانحه شود و به همین خاطر بهتر است این کودکان دوزبانه برای کنار آمدن با بحران پیش‌آمده زیر نظر یک روانشناس تحت درمان قرار بگیرند.
اصلی‌ترین عاملی که می‌تواند زنگ خطری برای ابتلا به اختلال شخصیت در کودکان دوزبانه باشد ژنتیک است. اگر یکی از اعضای خانواده پدری یا مادری کودک، درگیر یکی از انواع اختلال شخصیت باشد احتمال بروز این اختلال در تمامی اعضای خانواده افزایش پیدا می‌کند. در چنین شرایطی بهتر است برای تربیت فرزند خود همواره از نظرات یک متخصص روانشناس کودک استفاده کنید. این موضوع به‌ویژه در شرایطی که کودک رفتارهای نامعمولی از خود نشان می‌دهد اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد.
به اعتقاد تمامی روانشناسان، خانواده بستر امنی است که می‌تواند از فرد در برابر بسیاری از خطرات محافظت کند و یا بالعکس او را در مواجهه با بسیاری از مشکلات قرار دهد. تجربه مشکلات درون خانواده نظیر از دست دادن یکی از والدین، طلاق، بی‌توجهی مادر به نیازهای کودک و یا اعتیاد والدین می‌تواند ازجمله دلایلی باشد که کودک دوزبانه را در معرض بروز بسیاری از اختلالات ازجمله اختلال شخصیت قرار می‌دهد و لازم است که اقدامات پیشگیرانه برای این افراد صورت بگیرد.
یکی از رفتارهای غیرمعمول در کودکان دوزبانه این است که آن‌ها تنهایی را به بودن در جمع ترجیح می‌دهند. البته این ترجیح با آنچه به‌عنوان خجالت کشیدن از جمع در میان کودکان شایع است متفاوت بوده و به‌راحتی قابل تمایز دادن است. انزوا گزینی یا هر رفتار غیرمعمول دیگری که از جانب کودک بروز پیدا می‌کند می‌بایست به‌دقت موردبررسی قرار بگیرد.
اگرچه نشانه‌هایی مانند بی‌ثباتی در خانواده یا تجربه تجاوز می‌تواند فرزندتان را در معرض خطر ابتلا به اختلالات شخصیت در آینده قرار دهد بااین‌حال وجود این نشانه‌ها به معنای قطعی بودن ابتلا به اختلال شخصیت نیست.
این نشانه‌ها صرفاً عاملی برای پیش‌بینی هستند و به میزانی که تعداد نشانه‌ها در یک کودک دوزبانه بیشتر باشد احتمال مبتلا شدن به اختلال شخصیت نیز افزایش پیدا می‌کند. علاوه بر این به دلیل انعطاف‌پذیری بالای شخصیت در سنین کودکی درصورتی‌که اقدامات درمانی از این سنین شروع شود می‌تواند تا حد زیادی از ابتلا به این اختلال در آینده جلوگیری کند. به همین خاطر می‌توان توجه والدین به این مسئله و تلاش آن‌ها برای تغییر شرایط را امری کلیدی در آینده این کودکان دوزبانه دانست.